Zacznijmy od filmu „Dagadana. Świat bez granic” Pawła Zabla. To dokument z waszego pobytu w Chinach, który można już obejrzeć w kinach studyjnych. Kiedy był kręcony? To był wasz pierwszy raz za Wielkim Murem?
Film kręciliśmy już sześć lat temu, podczas naszej drugiej wizyty w Chinach. Paweł wziął miesiąc urlopu, spakował jedną ciężką kamerę i poleciał z nami, choć powiedziałam mu, że jestem w stanie załatwić mu jedynie spanie i nie mamy budżetu na loty czy honorarium. Cała produkcja filmu trwała pięć lat, ale finalnie wyszło to na dobre, bo premiera zbiegła się z naszymi dziesiątymi urodzinami. Poprosiłam tylko, żeby dodał w końcowej scenie okładkę płyty, którą nagraliśmy w Chinach z tamtejszymi muzykami z grupy North Lab. Zależało mi, żeby podkreślić, że te historie z filmu mają ciąg dalszy.
Wymagało to wielu zabiegów?
To nie było łatwe zadanie. Hassibagen, który jest Mongołem, i Aiys Song, Chińczyk, mieszkają w Pekinie – świetnie się z nimi dogadywaliśmy i oczywiście mogliśmy się umówić, że oni po naszym powrocie do Polski wejdą do studia i coś dograją, ale nam chodziło o tę chemię, żeby się spotkać i razem tworzyć. Po pierwszym wspólnym występie (koncert retransmitowany w chińskim Radiu CRI) ludzie pytali o płytę, więc zastanawiałam się, co tu zrobić. Wiedziałam, że istnieją targi muzyczne w Pekinie i że organizują showcase, więc złożyłam wniosek i się dostaliśmy. Zagraliśmy kolejny koncert w Pekinie i przy okazji weszliśmy z chłopakami do studia. To był jednak dopiero początek przygód, bo w sprawie wydawnictwa latałam do Chin jeszcze wielokrotnie – czasem za zespołowe oszczędności, innym razem pomagało mi miasto Poznań lub Instytut Adama Mickiewicza, a w Pekinie zawsze tak jak mogły – polska ambasada i Instytut Polski (od których zaproszenia wszystko się zaczęło). Wiele razy działałam w ciemno: zarezerwowałam pociąg do Szanghaju, żeby spotkać się z organizatorami festiwali czy szefami firm, którzy byli zainteresowani wydaniem tego materiału. Wydawca zmieniał się trzy razy, ale nie przyjaciele. Ich na szczęście przybywało. Do dziś czuję ich wsparcie, czy to w tłumaczeniach, radach, czy najzwyczajniej w logistyce. W Chinach tak szybko się wszystko rozwija, że nigdy nie wiem, czy to nie jest nasz ostatni wyjazd. Potem jednak okazuje się, że wrzucam na chińskie media społecznościowe jakieś zdjęcia, informacje, co się u nas dzieje, a z tamtej strony ktoś dzwoni. Tak było ostatnio: opublikowałam zdjęcia z trasy i napisała nasza agentka z zaproszeniem na festiwal wiosenny.
