Na rozmowę umówili się z nami na ostatnim piętrze eleganckiej kamienicy przy ul. Młyńskiej w Poznaniu, w której mieści się ich biuro. Poddasze budynku skrywa przytulne studio kulinarne – nowoczesny design, elegancki cocktail bar i taras z piękną panoramą miasta zachęcają do relaksu po pracy przy dobrym jedzeniu. Camilla zaskoczyła nas, serwując typowe szwedzkie dania – wspomnianą już przepyszną zapiekankę Janssons frestelse i klopsiki köttbullar. Do towarzystwa dołączyły Margo i Magda z redakcji „Food & Friends” i zrobiło się świątecznie. Gawędziliśmy zatem o jedzeniu, kuchennych historiach, troszkę też o podróżach.
Musimy zacząć od przepisu na pokusę Janssona. Igor mówi, że nie gotujesz już klasycznie po szwedzku, bo zbyt dużo czasu przebywasz w Polsce.
Camilla: Pokusa Janssona to typowa szwedzka potrawa i bardzo prosta: ziemniaki, cebula, śmietana i anchois, wszystko pieczone w naczyniu żaroodpornym. To jedno z dań, które najczęściej pojawia się na naszych świątecznych stołach.
A skąd wzięła się twoja pasja do gotowania?
Camilla: Mój ojciec był cukiernikiem, piekarzem i świetnym kucharzem. Dawno temu miał marzenie, by być szefem kuchni w Sztokholmie. Pochodzę z południa Szwecji – małego półwyspu na południe od Malmö, blisko Kopenhagi. Kiedy pojawiłam się na świecie, tata stwierdził, że przeprowadzka byłaby uciążliwa. Zaczął więc od pracy w lokalnych cukierniach, a następnie przez lata pracował jako szef rozwoju produktu w największej szwedzkiej piekarni. Wciąż jednak gotował, pielęgnował swoją pasję. Jako dziecko nie potrafiłam tego docenić, bo małe dzieci chcą jeść ciągle to samo, np. makaron bolognese, a ojciec nieustannie eksperymentował. A ja krzyczałam: „Mamo, możesz zrobić mi bolognese?”. Gdy dorosłam, odkryłam nagle, że w kuchni działam podobnie jak on – nigdy nie robię dwa razy tego samego, tylko kombinuję. Po prostu otwieram lodówkę, patrzę, co mam, i traktuję to jako zadanie: ugotuj coś. To ogromna przyjemność. Mam to po tacie, który nadal tak gotuje. Gdy go odwiedzam, cieszy się: „Spróbujemy czegoś nowego!”.
A gdy spędzasz czas z Igorem, często się kłócicie, kto ma gotować?
(salwa śmiechu)
Igor: To zdarzyło się nawet wczoraj!
Camilla: To nie była prawdziwa kłótnia!
Igor: Camilla jest silniejszym, dominującym charakterem w kuchni. Muszę przyznać, że gotuje lepiej ode mnie! (Camilla protestuje – przyp. red.). Miała też z pewnością lepszą szkołę niż ja – nie tylko w domu. Po prostu jadała smacznie znacznie wcześniej ode mnie, podobnie jeśli chodzi o dostęp do świeżych, dobrych produktów. Ona dorastała w Szwecji, ja w komunistycznej Polsce i dopiero w latach 90. mogłem popróbować więcej. Pamiętam, jak poszedłem do restauracji U Mocnego w Poznaniu – tam była też dyskoteka – i zamówiłem krewetki, których nigdy wcześniej nie jadłem. Zjadłem je ze skorupką i pomyślałem, że smakują w sumie OK, ale trochę dziwnie chrupią (śmiech).
Miałem podobną przygodę w Pradze na służbowym wyjeździe. Moja ówczesna szefowa, która pochodziła z Serbii, uczyła mnie, jak jeść owoce morza.
Igor: Ja byłem wówczas z kolegą, czekaliśmy na dyskotekę i chcieliśmy zaszpanować (śmiech).
A jak wyglądało gotowanie w twoim domu?
Igor: Typowa kuchnia mamy. Moi rodzice byli związani ze sportem, pracowali jako trenerzy, nauczyciele akademiccy i byli bardzo zdyscyplinowani: obiad jedliśmy zawsze o 15, później zaś była kolacja, też o stałej porze. Zawsze dwa dania obiadowe: zupa i drugie, nawet w kiepskich latach 80., gdy były kartki. Typowa, ale dobra, smaczna polska kuchnia. Więcej się nauczyłem, gdy zacząłem pracować w Schulstadzie, dużej duńskiej firmie. Wtedy zaczęło się chodzenie do dobrych restauracji w Danii i Polsce. Wówczas zawsze mnie dziwiło, dlaczego szef tak dużej korporacji zamawia zwykły, prosty makaron. Ja zawsze zamawiałem najdroższe danie! (śmiech) I myślałem: „Jezu, czy on naprawdę nawet w knajpie musi oszczędzać?”. Oczywiście z czasem zrozumiałem, że proste potrawy są często najlepsze. Pewnie ta moja ówczesna zachłanność wzięła się z doświadczeń z rodzinnych wakacji. Za komuny miałem trochę szczęścia, bo moi rodzice jako sportowcy jeździli za granicę. Nasze wyprawy do Turcji czy Grecji odbywaliśmy małym fiatem i na nic nie było nas stać: jedliśmy chleb, konserwy turystyczne i czasem tylko coś lokalnego. A Camilla mogła dzięki rodzicom spróbować wszystkiego.